Gonzalo Suárez, Honorowa Nagroda Goya: „Ponieważ nie wiedziałem, jak robić filmy, chciałem je wymyślać”.

Gonzalo Suárez (Oviedo, 1935) odbierze Honorowego Goya od Akademii Filmowej podczas ceremonii, która odbędzie się w Barcelonie w lutym 2026 roku. Nagroda ta upamiętnia jego późną i pełną prześmiewczego humoru karierę, która rozpoczęła się w kinie artystycznym, podważając gatunki i schematy. Od 1966 roku Suárez nakręcił 27 filmów, w tym „Remando al viento” („Rozwierając z wiatrem”), „El lado oscuro” („Ciemna strona”), „El detective y la muerte” („Detektyw i śmierć”), „Epílogo” („Epilog”) i „La Regenta” („Regenta” ).

Ponieważ to hiszpańska nagroda filmowa, chciałbym, żebyś opowiedział o kinie hiszpańskim. Z kim się utożsamiasz?

Nazwisko Berlangi przychodzi mi na myśl, ale czuję się źle, bo wiem, że zapominam o kimś, a nie chcę. Powiedzmy, że lubię humor, który nie jest zbyt dosadny. Mieliśmy też humor przesadnie dosadny, no cóż, w Hiszpanii kręciliśmy już wulgarne filmy. Słuchajcie, ja... kręciłem filmy, ale w pewnym sensie okolicznościowo. Nie nazwałbym siebie filmowcem, ale też nie nazwałbym siebie pisarzem, mimo że piszę od dziecka. Jestem raczej osobą, która się czegoś uczy, nie potrafię powiedzieć czego.

Literatura.

• Redakcja: Manuel Llorente El Escorial

Gonzalo Suárez: wada ryzyka

Wiele osób utożsamia to z tradycją de la Serny i pozostałych 27.

Zgadzam się z tym pomysłem. Słuchajcie, pamiętam Jardiela, więc na tym poprzestanę, cytując dwóch autorów humoru, Jardiela i Berlangę.

Jego pierwsze filmy miały charakter kosmopolityczny, starały się ignorować dyktaturę panującą w Hiszpanii.

Dyktatura odegrała ważną rolę w moim życiu. Mój ojciec był więźniem i stracił profesurę. Tłumaczył Melville'a pod pseudonimem, którego później używałem – Octavio Beiral. Urodziłem się w czasie rewolucji górniczej w Asturii. Podobno podczas wojny ukrywali mnie pod łóżkiem, żeby chronić przed odłamkami. Dziś nie byłbym zbyt użyteczny, bo zamiataliby dom do czysta jednym haustem. Wojna i okres powojenny nie były dobrymi wspomnieniami. Rzecz w tym, że zajęło mi dużo czasu, zanim zacząłem kręcić filmy. Zacząłem mając 33 lata i nagle. A potem nakręciłem dwadzieścia kilka filmów.

Ile ci się podoba?

Postanowiłem robić filmy, które robię, nie tylko dla samego robienia. Dlatego wszystkie wspominam z sentymentem. Ostatnio widziałem jeden, „Parandę” , film naturalistyczny, co jest dziwne, bo naturalizm mnie nie interesuje. Ale w tym filmie Ferrandis zagrał naprawdę wyjątkową rolę; był znakomity. Pamiętam też „Remando al viento” („Rozwiercając z wiatrem ”) i „Epílogo” („Epilog” ). Zastawiłem dom, żeby nakręcić „Epílogo” , ale ostatecznie się udało. Teraz nie da się go brać pod uwagę.

Co łączy Twoje najlepsze filmy?

Moim początkowym planem było wynalezienie kina. Ponieważ nie wiedziałem, jak robić filmy, chciałem je wynaleźć. Na przykład w „Aoom” myślałem o kręceniu filmów na wzór obrazów impresjonistów. Chciałem, aby pociągnięcie pędzla było równie ważne jak temat. Film został źle przyjęty na Festiwalu Filmowym w San Sebastián, ale dzięki niemu poznałem Sama Peckinpaha.

To „wynalezienie kina” sugeruje, że nie podobały mu się filmy, które oglądał.

Nie do końca. Bardzo lubiłem filmy Ingmara Bergmana. Może dziś nie czułbym tej samej pasji. A noir Bacall i Bogarta wpłynął na nastrój „Detektywa i śmierci” . Ale zawsze nawigowałem jak odkrywca, a nie jak podróżnik zmierzający do konkretnego celu.

Czy lubisz reżyserować? Czy lubisz to bardziej niż pisanie?

Pisanie to siedzenie, bycie naprzeciwko siebie. Kino to akcja, to spotykanie ludzi. Zawsze czułem się jak w domu podczas filmowania. Nie pamiętam ani jednego zdjęcia, podczas którego nie czułbym się całkowicie swobodnie. Miałem kilka drobnych konfliktów z aktorem, którego występu nie mogłem do końca zrozumieć, ale to były drobiazgi... Reżyseria to dawanie prawdziwego wyrazu wyobraźni, a to mnie ekscytuje. Wiem, że to skłaniało się ku teatralności, a ja chciałem uniknąć teatralności. Wyzwaniem było zaakceptowanie, że teatralność jest nieunikniona i znalezienie luk, przeniesienie jej do szerszego kontekstu. Teraz będą kręcić Operation Double Two , scenariusz, który napisałem z Peckinpahem, a którego nie mogłem sfilmować. Félix Tusell będzie go produkował, a Rodrigo Sorogoyen będzie reżyserował.

Pamiętam, jak jako dziecko oglądałem „Wioślarstwo z wiatrem” .

Pamiętam, jaki klimat miał ten film; wkomponował fantazję w historię Mary Shelley, co mnie zafascynowało. To był film literacki, ale miał bardzo kinowe piękno i konkret. I byłem zadowolony z aktorów. Hugh Grant grał swoją pierwszą główną rolę, albo prawie.